maandag 23 december 2013

Ja, maar ........ De motivatie om in de sores te blijven. Hoe stap je daar uit?

Wat klinkt het 1e deel van de titel hard hé.




Toch is dat vaak wat we doen. We willen zo graag uit ellende stappen, eenzaamheid inruilen voor goede, blijvende contacten, meer overvloed in ons leven, een nieuwe baan, ons meer dankbaar voelen etc.
En dan gaan we om hulp vragen, want we komen er zelf niet uit. Hulp vragen is dan ook één van de beste dingen die je kunt doen.
We gaan dan naar een coach, een medium, een therapeut, een vriend, een vriendin. En deze mensen willen ons helpen en ze geven suggesties. en dan komt de Ja, maar.....
Als we dat voelen is er maar één conclusie, we zullen in de sores blijven. Ja, maar betekent eigenlijk: nee ik wil het niet horen,nee ik wil dit niet. Waarom vraag je dan om hulp? Als je altijd doet wat je altijd hebt gedaan, krijg je altijd hetzelfde resultaat. Of je dat nu leuk vind of niet. Zolang je ja, maar blijft zeggen zal er niets veranderen.

Veranderingen ten goede in ons leven kunnen nooit, echt nooit door anderen worden gecreëerd. Dit moeten we zelf doen. 
Een belangrijk aspect van dit zelf doen is negatieve gedachten stoppen. Dat betekent: bewust zijn van onze gedachten!! Als je gedachten niet helpen zijn voor je, laat ze dan los. Dat is wennen, dat klopt. Maar het geeft je zoveel! En hoe doen we dat dan?
 Een prachtige methode is: ga een na, waar je dankbaar voor kunt zijn. Je kunt bijvoorbeeld dankbaar zijn dat de zon schijnt, dat je gezond bent, dat de poes van de buren zo lief is, dat je kachel brandt, dat de kassiére bij de supermarkt vriendelijk tegen je was, ondanks de drukte.
Ik kan honderden dingen opnoemen, maar je kunt dit ook zelf. Het gaat niet om grote zaken,juist die hele kleine, alledaagse dingen kunnen  je dankbaar stemmen.

Ook kan je eens nagaan wat er nu precies voor zorgt dat je je gekwetst voelt. Welke overtuiging ligt daar onder? Raakt het je gevoel van afwijzing?  Van niet goed genoeg zijn? Van je angst voor eenzaamheid? Pas als je dat weet kan je dit veranderen. Stel ik voel eenzaamheid. Het is dan niet zozeer de eenzaamheid die ik voel, dan wel de angst voor eenzaamheid. Mijn pijn zit in het feit dat ik dus eenzaamheid wil vermijden.
En als ik dan eenzaamheid wil vermijden, wat wil ik dan bereiken? Dat kan zijn: zichtbaarheid.
Dan stel ik mezelf een aantal vragen:
Wat vind ik erger dan eenzaamheid? Onzichtbaarheid. En wat vind ik nog erger dan onzichtbaarheid? Dood (in de zin van totaal vergeten zijn).
De volgende vraag is: wat is voor mij belangrijker dan zichtbaarheid? Zichtbaarheid. En wat is dan belangrijker dan zichtbaarheid? Respect. En wat is voor mij nog belangrijker dan respect? Zijn.

Als je het op een rijtje zet zie je dit:

Vermijden                                        Bereiken
Dood                                                 Zijn
Onzichtbaarheid                                 Respect
Eenzaamheid                                     Zichtbaarheid

Als ik echter gekwetst mijn gevoel van eenzaamheid een beetje los durf te laten zal ik doorgroeien naar Zijn, dan bereik ik de hoogste waarde.
Blijf ik echter vasthouden aan mijn eis van zichtbaar willen zijn, zal ik blijven doorgroeien naar Dood.

Blijf je in je slachtofferrol of pak je het Leven?




woensdag 11 december 2013

Jij bent puur, de IK BEN. De zichtbaarheid van de ziel.

We horen vaak opmerkingen als: richt je op je Goddelijke Bron, de IK BEN. Maar gossiemijne, wat is dat nu eigenlijk. Jij en ik voelen wel waar het over gaat, ingeprente overtuigingen zorgen ervoor dat we ogenblikkelijk gaan twijfelen. En dan lees je ook nog zoveel meningen en zienswijzen.Dat wil niet zeggen dat de zienswijzen elkaar hoeven tegen te spreken, dat niet.
Wij zijn allemaal uniek, er is maar één zoals jij.Ik noem dat: ons eigen model van de wereld. En hoe komt dat nu? Als baby word je in alle puurheid geboren. Je hebt geen meningen, je bent niet geïndoctrineerd. Je zuivere jij komt schoon op de aarde. Je zou kunnen zeggen: je komt op de aarde met het model van de wereld van het Goddelijke.
Maar dan vind er een verandering plaats. Dat gaat langzaam, maar wel zeker.Want waar stond jouw wiegje. was het bij liefdevolle ouders of bij ouders die je liever niet zagen komen? Werd je religieus opgevoed of atheïstisch? Waren je ouders arm of rijk? En, hoe werden je ouders weer opgevoed? Je word van begin af aan geconfronteerd met de overtuigingen van anderen. En ze worden je opgelegd. Ik heb ook wel eens gehoord van mijn ouders: joh, dat doe je niet, dat mag je niet zeggen. Een ander gaat voor, je moet beleefd zijn, je bent brutaal enzovoort. En geloof me, ik had hele liefdevolle ouders en heb een gelukkige jeugd gehad. Maar zij voedden mij op zoals ze dachten dat goed was. 
En zo werd je, wie je nu bent.


"Ja, je kletst lekker" denk je nu waarschijnlijk, "maar hoe doe ik dat, wie was ik dan Werkelijk toen ik geboren werd. Lieve lezer, eigenlijk is het zeer eenvoudig.

Ga op vindtocht naar een foto van je van vroeger. Ga zover terug als je kan en voel, zie de energie die van de foto afstraalt. Kies dan een foto van een later moment en vind het verschil.

Ik wil je een kijkje geven in mijn leven. Een blije baby werd geboren op een zonnige dag. Na een jar werd een aangeboren heupdysplasie aan beide heupen ontdekt. Vanaf die tijd werd er hoofdschuddend naar me gekeken, werd mij duidelijk dat ik niet goed genoeg was. Als mijn ouders naar mij keken huilden ze en maakten ze zich zorgen. De enige oplossing om toch goed te leren lopen was een operatie en een jaar lang op bed liggen in een gipsbroek. En geloof me, in die tijd legden artsen en verpleegkundigen niet hun oor te luister op een tere kinderziel, maar je moest: flink zij, niet huilen en vooral gehoorzaam zijn.

En natuurlijk paste ik me aan, want dat leverde in ieder geval op dat mensen mij lief vonden. Een pleister op de gewonde ziel. Kijk eens naar deze beide foto's en zie hoe ik energetisch van zichtbaarheid naar onzichtbaarheid ging.





































En dit is maar een stukje van mijn leven, ik weet vrijwel zeker dat jullie allemaal je eigen verhaal hebben. En het gaat niet zozeer meer om het verhaal, maar veel meer over: wie wil ik nu zijn. Die stralende, pure ziel of de afgesloten ziel, die alleen nog maar lief durft te zijn?

Ik kies voor de eerste. Zijn wie ik werkelijk Ben. En jij?

In een prachtige opleiding, de  TCC (Transpersoonlijke Coaching en Counseling) opleiding (gegeven bij Arcturus in België en Smara Siddhi in Ouderkerk aan den IJssel) werden we  bewust gemaakt van hoe al deze overtuigingen en onze aanpassingen aan de wereld ons meer en meer hadden verwijderd van onze puurheid. Willen we onszelf en anderen helpen te worden wie we Zijn, dan hebben we maar één opdracht en dat is afwikkelen wat we voor "zo is het en niet anders" hebben geleerd. Dan komen we stap voor stap in het Zijn, de Eie asher Eie, de Ik Ben die Ik Ben.